Vooralsnog (onvervulde) kinderwens

Al voor we trouwden, waren Mathijs en ik er over uit: we zouden graag kinderen willen. Maar wanneer begin je daar daadwerkelijk aan? Mathijs was daar duidelijk over: gisteren al. Maar goed, zo’n keuze moet je toch samen maken… En ik was nog niet zo ver. Ik was nog druk aan de studie. Ik zag mezelf zeker nog niet als moeder. Gelukkig konden we er samen goed over praten en had Mathijs begrip voor mijn twijfels.

Toen ik begin 2020 een briefje schreef dat ik er voor wilde gaan, was Mathijs verrast en blij! We waren klaar voor een nieuw avontuur. En waar we eerder nog wel eens moeite hadden met intimiteit, hadden we door het aflopen van de studie en de coronapandemie meer tijd samen en ging het steeds meer als vanzelf. Dat moest vast goedkomen!

Maar de maanden gingen voorbij. Na een paar onregelmatige cyclussen en verschillende negatieve zwangerschapstesten, vond ik het iedere maand lastiger worden. Natuurlijk, je weet wel dat het niet bij iedereen snel raak is, maar steeds meer bekroop mij het gevoel dat we misschien bij die kleine groep zouden horen bij wie het nooit zou gaan lukken. Ondanks dat ik wist dat onze kansen nog lang niet verkeken waren, maakte het me verdrietig.

Vaak genoeg stortte ik in bij Mathijs. Ook huilde ik het uit naar God. Mathijs had er minder moeite mee, al was ook hij altijd even teleurgesteld als het weer een maand niet gelukt was. We praatten er regelmatig over en elke keer probeerden we moed te houden. Dat lukte min of meer door vooruit te blijven kijken, toch te vertrouwen en te kijken naar alle mogelijkheden die nog voor ons open lagen als het ons zelf niet zou lukken.

Maar het blijft moeilijk. Om er toch samen voor te blijven gaan is het voor ons heel belangrijk om te blijven praten met elkaar. Te vragen naar elkaars gevoel en ook ruimte te geven aan emoties. En het heeft ons des te meer doen beseffen hoe bijzonder het eigenlijk is om kinderen te mogen krijgen. We houden hoop!