Column: Kinderverjaardagen vieren

Tekst – Wilfred Hermans

Op dagen dat de wereld in de fik staat, zoals nu, denk ik weleens: bleven mijn kindjes maar voor altijd zo oud als ze nu zijn. Zodat de gebrokenheid van het bestaan nooit ten volle tot ze door zal dringen.

De realiteit haalt me echter in, want boven de tafel waar ik deze column tik, hangt een grote heliumballon in de vorm van een 8. Mag jij raden hoe oud mijn dochter recent is geworden. 7, inderdaad! Ik heb een nogal ambivalente houding tegenover de manier waarop wij een kinderverjaardag vieren. Het gaat bepaald niet ongemerkt voorbij. Dat gun ik m’n meissie, laat daar geen misverstand over bestaan.

Dit jaar was ze jarig terwijl we nog in eigen land kampeerden. Ze wilde graag ontbijt op bed. Wij hebben een vouwwagen dus dan kun je ongeveer inschatten hoeveel ruimte er is om met z’n allen gezellig rondom dat bed te zitten. Nul vierkante meters.
Daarom kwam haar vader op het lumineuze idee om haar bed buiten neer te zetten; het was toch al onze laatste kampeerdag, dus de boel zou einde middag sowieso ingepakt worden. Buiten in een kinderpyjamaatje ontbijten bleek eind augustus ’s ochtends vroeg toch wat te koud, dus het werd alsnog een feestelijk ontbijt aan tafel, uiteraard met de verjaardagskleren aan.

Hier kreeg dochterlief haar eerste cadeaus, ook van opa en oma die op dezelfde camping stonden. Haar opwinding nam elk uur toe, niet in de laatste plaats omdat er elk uur visite bijkwam. De stapel cadeaus groeide allengs. Een space scooter, boeken van Superjuffie, oorbellen, armbandjes, ringetjes, een roze brooddoos, dito drinkbeker en knutselspullen, héél véél knutselspullen.
Knutselspullen had ze natuurlijk op haar lijstje gezet omdat er thuis nooit knutselspullen rondslingeren, niet op de trap, niet in het gangpad, niet in de keuken én niet in haar slaapkamer, waardoor ze dacht: weet je wát ik graag zou willen? Knutselspullen!

Als ik mijn roze bril inruil voor een zwarte (die past beter bij me), kijk ik toch wat anders naar zo’n jaarlijks terugkerend event. Dan denk ik: hoe leuk is het 39e cadeau (ja, ze had ze geteld) nog voor zo’n achtjarige, kan dat koppie dat wel aan? En hoe is het voor haar broertje als de cadeaustand met zijn zus ’s avonds eindigt in 39-0?
En: hoe veel meuk krijgen die kindjes op zo’n dag binnen – want de ingrediënten van zo’n verjaardag zijn toch steevast taart, snoep, limo en patat. En, zo dacht ik, nog steeds met die zwarte bril op: hoe veel afval creëren we op zo’n dag, van plastic bekers tot cadeauverpakking?

Een week later volgde nog het onvermijdelijke kinderfeestje. Vanwege bovenstaande had ik – naast dat bed buiten – nóg een goed idee: wat nu als dochterlief niet de zoveelste door kinderhandjes gemaakte stapel troep krijgt waarvan de helft na drie keer gebruiken kapot is? Wat nu als we geld vragen waarvan ze vervolgens één fantastisch cadeau koopt? Zo geschiedde, en het kindergeluk was er niet minder om.

Op zulke momenten ben ik trots op mijzelf en mijn briljante inzichten. Tegelijk ben ik trots op mijn vrouw die dankzij haar roze bril en extraverte karakter deze dagen tot Ware Feestdagen wist om te toveren. En tot slot ben ik trots op mijn dochter als ik haar ’s avonds zie slapen terwijl in haar dromen de 39 cadeaus één voor één de revue passeren.

Oh wacht, ik mag van mijn vrouw nooit zeggen dat ik trots ben. Dánkbaar, ja, ik ben dánkbaar.